AlternatiefStaatsbestel.nl

Democratie na een ‘Pluchen Revolutie’

12-01-2021 — Waar zouden we staan indien Nederland wel een democratie zou zijn? Artikel geplaatst in De Andere Krant / Leef!

Waren er dan ook zoveel burgers die bijvoorbeeld uit onvrede SP, PVV of FvD stemmen, of al tijden helemaal niet meer naar de stembus komen?

Waarom roeren gele hesjes, boeren, leraren, zorgmedewerkers, bouwvakkers en activisten zich regelmatig? Maar, hoor ik u denken: ‘We zíj́n toch een democratie?’ Als ons dat door de pers, gevoed door (partij)elites maar vaak genoeg wordt voorgekauwd, verslijten velen dat als waarheid. Churchill zei ooit iets als: ‘Democratie is het minst slecht denkbare staatsbestel.’ Hij kende geen beter alternatief. Maar dat is er wél. Een echt democratisch, deskundig en volledig transparant staatsbestel dat zónder grondwettelijke belemmeringen kan worden ingevoerd.
Laten we eerst eens wat bestaande ‘democratische’ bolwerken doornemen:
Is ons staatshoofd democratisch door burgers aangesteld? Nee.
Hebben burgers ooit over de grondwet mogen stemmen? Nee.
Senatoren - indirect ‘gekozen?’- worden partijpolitiek benoemd.
Gemeenteraden en Provinciale Staten komen veelal ‘Haags’ tot stand. Bijna niemand kent de programma’s en/of de kandidaten.
Kabinetten ontstaan in achterkamertjes, dankzij kiezers bedriegende coalitiebesprekingen. Minderheidsstandpunten worden daarbij regelmatig verheven tot kabinetsbeleid, door elkaar als deelnemende partijen iets te gunnen. Zo zullen in de huidige situatie kopstukken van respectievelijk het CDA, D66 en de CU voortdurend VVD-beleid uitvoeren om de eigen kiezers gerust te stellen met het argument dat zij enkele beloofde minderheidsstandpunten hebben kunnen binnenhalen. Een wurgende fractiediscipline staat vervolgens garant voor het muilkorven van dissidenten.
Maar de Tweede Kamer komt toch zeker wél democratisch tot stand? Helaas, het enige democratische daaraan is eens in de vier jaar een rondje rood kleuren. Daarna krijgen 150 carrièrepolitici een mandaat voor maximaal vier jaar om te ‘draaien, paaien, kiezers te naaien en te verraaien’. Door het net genoemde uitruilen van allerhande minderheidsstandpunten ontstaat een standpunten- c.q. mandaten-verminking, waarmee minimaal 76 Kamerleden geacht worden kritiekloos in te stemmen. Dit gebeurt middels de door de partijelites opgelegde fractiediscipline. Waar een fractie voor de verkiezingen ‘unaniem’ vóór was, kan tijdens de coalitiebesprekingen volledig kantelen naar ‘unaniem’ tegen’! Na vier jaar volgt een herhaling van zetten: veel beloftes - gedreven door het willen verwerven van zoveel mogelijk zetels - om daarna mogelijk weer een totaal andere koers te gaan varen.

Een alternatief staatsbestel!
Een Constitutioneel Hof hebben we niet, art. 120 van de grondwet verbiedt rechters wetten te toetsen aan de grondwet. Verder zijn we zonder volksraadpleging - referendum - de EU in gerommeld en kregen we zonder inspraak de euro in onze portemonnee.
Wat is er dan nog wél democratisch, als zelfs de meest essentiële grondwettelijke rechten als vrijheid van meningsuiting, die van privacy en die van demonstratie zwaar onder druk staan? Ook het bezwaarrecht met betrekking tot de pensioendeal is eenzijdig opgeheven. Dit accepteren we klakkeloos zonder kennis van een alternatief, maar……dat alternatief is er wél: het Alternatief Staatsbestel (AS). AS is níet de zoveelste partij, maar een geheel ander politiek staatsbestel. Het kan door alle nieuwe, maar ook door bestaande partijen worden omarmd!
AS herbergt essentiële uitgangspunten, waaronder optimale democratie, erkende deskundigheid en volledige transparantie. AS is links noch rechts en heeft ingebouwde bindende referenda. Partijen die het AS-systeem willen toepassen, hoeven geen enkel partijprogrammapunt op te geven. Letterlijk alle oorspronkelijke partijpolitieke standpunten kunnen, na omarming van AS, gewoon gehandhaafd blijven. Voor, tijdens en na de verkiezingen.
Na invoering van dit systeem is het afgelopen met partijpolitieke benoemingen, met uitsluitingen, met vallende kabinetten, met wurgende fractiediscipline, met draaien, met kiezersbedrog, met achterkamertjes, met afsplitsingen en met zetelroof. Dit kan állemaal nú al, binnen de grondwettelijke mogelijkheden en beperkingen!

Het systeem, in enkele zinnen:
1 -Kamerleden worden weer volksvertegenwoordigers. Partijen dienend i.p.v. leidend. Kandidaat Kamerleden conformeren zich aan een partijprogramma, maar krijgen de vrijheid op enkele punten af te wijken. Hierdoor ontstaat voor elke kandidaat een uniek ‘privé-programma. Burgers hebben dan écht iets te kiezen. De ‘privé- standpunten’ van alle kandidaten worden door twee à drie elkaar beconcurrerende stemwijzerbureaus verwerkt, waardoor elke kiezer thuis achter de pc niet bij een partij, maar bij een kandidaat uitkomt. Als die de kiesdrempel haalt, is hij/zij in de Kamer gebonden aan alle beloftes die in zijn/haar ‘privé-programma staan. Coalities worden daardoor onmogelijk. maar bovenal onnodig. Nieuwe Kamerleden krijgen gezamenlijk een onafhankelijke cursus staatsrecht en politiek functioneren, van wellicht enkele weken.

2 -Het Kabinet wordt gevormd door Nederlands beste, partij-onafhankelijke vakinhoudelijke toppers. Uit een selectie van zelf aangemelde of aangezochte kandidaten kiezen de Kamerleden steeds de beste, voor acht jaar. Elke vakinhoudelijke kanjer binnen het kabinet is daarmee de (top)ambtenaren van de respectievelijke ministeries qua kennis, kunde en ervaring (ruimschoots) de baas. Hij/zij krijgt voor drie dagen per week een aantal specialisten uit verschillende vakdisciplines als staatssecretaris naast zich, die elkaar scherp houden en aanvullen. Deze staatssecretarissen nieuwe stijl blijven twee dagen per week bij hun oorspronkelijke werkgever functioneren. De ambtstermijn voor alle staatssecretarissen wordt vijf jaar, waarbij er elk jaar eentje per departement wordt vervangen of herbenoemd. Ministers worden voor acht jaar aangesteld, waardoor in een tijdsbestek van acht jaar jaarlijks een of twee ministers worden vervangen. Goed functionerende ministers kunnen voor nog eens acht jaar worden benoemd. De bewindslieden lopen na benoeming minimaal een maand mee met de voorganger voor een doorgaande lijn en een soepele overdracht.
Bewindslieden kunnen niet om partijpolitieke redenen vallen, wel als ze de wens van de Kamer negeren. Dan wordt slechts die ene betreffende minister en/of staatssecretaris vervangen. De rest van het kabinet kan gewoon haar werkzaamheden voortzetten. Een totale kabinetsval is dan ook niet (nooit) aan de orde. Dit zorgt voor langetermijnvisie, voor continuïteit en voor een consistent beleid. Bewindslieden hebben geen verkiezingsverplichtingen en demissionaire periodes zijn taboe.
Voorbeeld: het Ministerie van Onderwijs wordt geleid door een allround onderwijs-topper met bestuurlijke ervaring, samen met zes staatssecretarissen. Een basisonderwijs-grootheid, een voortgezet onderwijs-kanjer, eentje als vertegenwoordiger van het universitair onderwijs en de hogescholen, een vierde voor speciaal en/of volwassenenonderwijs. Cultuur en wetenschap worden elk ook vertegenwoordigd door een staatssecretaris. Deze constructie kan bij elk departement worden toegepast. Op die manier kan het aantal staatssecretarissen per departement variëren van twee tot wel twaalf.

3 -De Senaat zou terug moeten naar waarvoor die ooit was bedoeld. In plaats van oud-politici te belonen voor partijloyaliteit, te behangen met diverse commissariaten en vaak als lobbyisten te laten fungeren, zouden diverse wet-deskundigen vanuit verschillende disciplines zich alleen maar moeten bezighouden met het beoordelen van wetten op juistheid en uitvoerbaarheid en moeten bekijken of ze niet in strijd zijn met bestaande wetten. Tevens zijn zij in staat eventuele crimineelvriendelijke mazen in elk wetsvoorstel te voorkomen. Als er in de senaat minimaal tien juridische specialisten uit verschillende disciplines plaats zouden nemen, die ook nog eens gerechtigd zijn juridische specialisten van buiten de politiek te consulteren, kan de Raad van State (ook al op ondemocratische wijze partijpolitiek benoemd) worden opgeheven. Dit zou inhouden dat dan het Constitutionele Hof binnen de Senaat is ingebouwd, waardoor art.120 van de grondwet kan worden opgeheven. De senatoren nieuwe stijl kunnen in deze constructie merendeels hun oude beroep aanhouden. De beloning van bewindslieden en senatoren zou marktconform kunnen (moeten?) zijn, wellicht aangevuld met een baangarantie.

4 -DeTweede Kamer wordt voor vier jaar gekozen, is heilig en de spil van onze democratie. Ze kan niet ontbonden worden. Verkiezingen worden elke vier jaar op een vaste dag gehouden. Elk Kamerlid kan per item bij een coalitie horen of juist bij de oppositie, conform de kiezersbeloftes. Hij/zij kan daarbij dus, steeds in overeenstemming met het eigen ‘privé-programma’ per item ietwat schuiven. Zo is er dus geen sprake van fractiediscipline, maar van discipline richting de kiezersbeloften. Standpunten worden niet meer uitgeruild met belangen van andere beleidsterreinen. (Geen extra tank voor defensie ten koste van onderwijsmiddelen op de scholen). Alleen binnen het betreffende onderwerp zou een Kamerlid iets van zijn standpunt kunnen ‘inleveren’, om toch nog iets te bereiken. (Voorbeeld: stel er wordt gediscussieerd over het BTW-tarief op gezonde voeding. Blijft het zes procent, wordt het opgetrokken naar negen procent, of kan het worden teruggebracht naar nul procent? Voor geen enkel percentage is een meerderheid te vinden. Alleen als de voorstanders van zes procent en die van nul procent beide iets opschuiven, zouden die een meerderheid kunnen vormen. Zo zou er bijvoorbeeld een compromis bereikt worden van drie procent) Nu is de situatie bijvoorbeeld zo dat de SGP, hypothetisch gezien, winkelsluiting of zelfs een volledige zondagsrust kan eisen, indien die partij getalsmatig echt de allerlaatste optie is voor de vorming van een nieuw kabinet
Ministers kunnen bij nieuwe beleidsvoorstellen de 150 privé-programma’s napluizen, om na te gaan of ze op een meerderheid kunnen rekenen. Maar ook Tweede Kamerleden die een wetsvoorstel willen inbrengen, kunnen vooraf beoordelen hoe dat zal vallen, door alle 150 privé-programma’s naast elkaar te leggen. De betreffende bewindspersoon krijgt dan de opdracht de wens van een meerderheid uit te werken en voor te leggen. Komt een bewindspersoon zelf met iets geheel nieuws dat niet in de privé-programma’s voorkomt (voorbeeld: afschaffing van dividendbelasting voor buitenlandse beleggers), dan gaan alle Kamerleden - die dit dus niet in hun ‘privéprogramma’ hebben staan - via een soort DigiD-systeem te rade bij de eigen achterban. Alle voors en tegens worden vervolgens, als ze door alle fracties geaccordeerd zijn, via DigiD-lijntjes aan de kiezers voorgelegd. Dit in de vorm van een mini-referendum, waardoor het de burgers zijn die bepalen waarop hún vertegenwoordiger in de Kamer gehouden kan worden te stemmen.

5 -Het AS-systeem. Alles is volledig transparant; kiezers worden regelmatig betrokken bij de besluitvorming en de bevolking bepaalt. Is meer dan een derde voor de monarchie, dan blijft het zo. Zou twee derde ervan af willen, dan kan dit. Dit geldt ook voor een Nexit, of terugkeer naar de gulden, een ander volkslied, een andere nationale vlag, of uitbreiding van 150 naar 299 Kamerleden.
Als we afscheid nemen van partijpolitieke benoemingen, worden ook B&W op basis van kennis en kunde benoemd, zoals hierboven ‘landelijk’ is beschreven. Rechtsdienaren noch topfunctionarissen van (semi)overheidsinstanties kunnen dan binnen dit systeem rekenen op partijsteun als dank voor loyaal gedrag. Of provinciebesturen kunnen worden opgeheven en opgaan in een Ministerie der 12 Verenigde Provinciën, met één minister en twaalf staatssecretarissen, is aan de burgers.
Zo worden we verlost van partijelites die wel weten wat goed is voor het volk. Bovendien zijn we dan af van situaties waarin welgestelden, die niet stemmen, beter worden vertegenwoordigd dan burgers met lagere inkomens die massaal wel rondjes rood kleuren. Mensen zijn echt niet dom, maar hebben vaak geen zin, geen tijd of geen mogelijkheden zich alle dossiers eigen te maken. Daarom kiezen ze een vertegenwoordiger, naar eigen wens. Voor allerhande details bij de behandeling van wetsvoorstellen die uit de context van het privé-programma te distilleren zijn, hoeft de burger niet lastiggevallen te worden. Via een DigiD-achtig systeem kan elke burger kijken hoe het ‘eigen’ Kamerlid dagelijks heeft gestemd. Ontrouw aan dat standpunt kan niet; alles is transparant. Lobbyisten die alleen maar de premier hoefden te bestoken (dividendbelastingvrijstelling buitenlandse aandeelhouders) hebben geen of nauwelijks nog invloed. Immers 76 Kamerleden (150 bij een aantal van 299 Kamerleden) bereid krijgen tegen de wens van de eigen achterban in te gaan, wordt dan een hele kluif.
Systemen kunnen voortdurend en structureel worden aangepast en verbeterd. Mensen kunnen na verloop van tijd van ‘bovenaf’ worden beïnvloed om te draaien. Zij verworden daardoor tot onbetrouwbare afvalliggen. Het huidige systeem staat daar wagenwijd voor open; nodigt er zelfs onbedoeld dan wel bewust toe uit.

Het kan anders:
Niets en niemand is perfect. Ook dit Alternatieve Staatsbestel niet. Maar alles overwegend en de nieuwe mogelijkheden afzettend tegen de antidemocratische bolwerken en de uitwassen van het huidige particratische (op partijpolitiek gebaseerde, red.) systeem, zijn enkele oneffenheden en hobbels wellicht te verhelpen of te accepteren.
Stel daartoe bijvoorbeeld de huidige Kamerleden deze gewetensvraag: ‘Ben je een vólksvertegenwoordiger of een carrièrepoliticus die voor eigen- of partijbelang gaat?’ Aan AS-volksvertegenwoordigers hoeft die vraag niet meer gesteld te worden.
Pieter Omtzigt zou waarschijnlijk uitermate geschikt zijn voor het AS-systeem. Ooit als ‘afvallige’ op een onverkiesbare plek geplaatst, werd hij toch met voorkeursstemmen gekozen, om daarna als een getemde tijger ondergedompeld te worden in verstikkende en monddood makende fractiediscipline. Zo leek Ari Slob als oud leraar een verademing op Onderwijs. Maar helaas. Het zijn de partijtoppen samen met de topambtenaren van het ministerie die de regeerakkoorden in elkaar knutselen. Een inmiddels in de wandelgangen bevestigd bericht dat al decennia rondgaat, is dat de niet ‘democratisch’ benoemde topambtenaren medebepalend, soms zelfs volledig bepalend zijn, waar dit het uitstippelen van het beleid betreft. Dit is mogelijk dankzij het ontbreken van vakinhoudelijke kennis en kunde bij de partijpolitiek benoemde bewindslieden binnen ons huidige systeem. Een vakinhoudelijke topper nu, binnen dit huidige systeem, is dus geen garantie voor vakinhoudelijk goed beleid, zeker niet op lange termijn! Het AS komt ook daarin de bevolking tegemoet met verstrekkende mogelijkheden.
Burgers hebben recht op de best mogelijke bestuurders, op volledige transparantie en op maximale inspraak. Bindende referenda zijn ingebouwd en kunnen het volk níet worden afgenomen. Dit alles wordt door het AS-systeem gegarandeerd.
En tenslotte nog iets wezenlijks: er komen, nu de verkiezingen aanstaande zijn, stemmen op om een kiesdrempel van vijf procent in te voeren. Dat is een noodsprong om de democratie nog verder uit te hollen en de macht van het partijkartel verder te verstevigen. Het verlangen naar een kiesdrempel komt voort uit angst. Angst dat de politieke elite van de huidige regentenpartijen aan invloed zouden moeten gaan inleveren. Nieuwe partijen wordt het daarmee bijna onmogelijk gemaakt hun stem te laten horen, laat staan van invloed te kunnen zijn. Een uitbreiding naar 299 Tweede Kamerleden zou gezien de aanwas van het inwoneraantal sinds 1848 wellicht wenselijk zijn.

‘WilNu’ (WilNu.nu) is op dit moment dé nieuwkomer die AS als meest prominente speerpunt in haar programma voor de Tweede Kamerverkiezingen van 17 maart 2021 heeft opgenomen. Met AS als bindende factor is ‘De Vrije Kieslijst’ bezig diverse partijen, waaronder een aantal lokale, met elkaar in verbinding te brengen, waarbij alle deelnemende partijen volledig trouw blijven aan hun eígen standpunten.

Voor meer informatie en voor het stellen van vragen kunt u terecht bij: alternatiefstaatsbestel.nl. Iets onder punt 10, vindt u een verwijzing naar een ruw raamwerk: de Pluchen Revolutie.

Het kan beter. Het moet beter. Nú kan het nog. Maar dan is anders willen denken een vereiste!

Reacties

  1. J.p.B. op 14-01-2021 om 07:00 uur:

    Leuk voorbeeld m.b.t. het disfunctioneren van de politiek is een PVDA-voorbeeld. Het zorgtoeslagendebat: Asscher moet zich verantwoorden in de tweede kamer door namens een deels van de oppositie stelling te nemen maar hij is tevens onderdeel van het probleem. En wat doet hij dan? Je hebt een kind dat denkt corona te hebben en dan moet HIJ in thuis-caranteine en kan daardoor niet aanwezig zijn tijdens het debat. Lang leve corona voor deze slappe PVDA-meneer.

  2. Rients Hofstra op 22-01-2021 om 17:13 uur:

    Ik denk dat meerdere carrière politici zich dienen te verantwoorden. Een parlementair onderzoek is wel het minste.

  3. M.R. Spies op 24-01-2021 om 06:47 uur:

    Begin met aangifte tegen Rutte, voorbeeld is op te vragen. Aangifte tegen nieuwste dreigementen van Grapperhouse gisteren.
    Wie start er een volkstribunaal tegen Rutte, de Jonge, Grapperhouse, Kaag enz.?

  4. Rients Hofstra op 24-01-2021 om 13:44 uur:

    Geachte Spies,

    Kan je mij zo'n voorbeeld aangifte mailen?
    Kan ik het delen met meerdere mensen, waaronder juristen.
    Heb je zelf enig idee wie zo'n tribunaal kan opstarten? Daar heb je gedegen (achtergrond)kennis voor nodig.

    Alvast dank, Rients

Plaats een reactie

Recente artikelen

Meer lezen?